එක අවස්ථාවක සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ ඉදිරියේ පෙරේතියක් පෙනී සිටියා. පෙනී සිටලා කිව්වා “ස්වාමීනී, මං මීට ආත්මභාව පහකට කලින් ඔබවහන්සේගේ අම්මා වෙලා හිටියා. අනේ ස්වාමීනී, මට එදා ඉඳලා (පෙරේත ආත්මයේ උපන්න දවසේ ඉඳලා) තාම කන්නත් නෑ, බොන්නත් නෑ, අඳින්නත් නෑ. ඒ නිසා මං වාසය කරන්නේ අන්තිම දුක සේ.”
පස්සේ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ මේ කාරණය කොසොල් රජ්ජුරුවන්ට කිව්වා. ඊට පස්සේ රජතුමා දුන්න සිවුරු පිරිකර අරගෙන ගිහිල්ලා සංඝයාට පූජා කරලා, පිණ්ඩපාතය පූජා කරලා ඒ පින් මෑණියන්ට අනුමෝදන් කළා ම තමයි ඇය දිව්‍ය සැප උදාකර ගත්තේ. හැබැයි ඒ සිද්ධියෙන් තව එකක් පේනවා. ඒ තමයි පෙරේත ආත්මයේ උපන් කෙනාට කන්න බොන්න දෙන්න තියෙන්නේ ගොට්ට දීලා නෙවෙයි. ගොට්ට දුන්නට කන්න පුළුවන් කියලා හිතන්න අමාරුයිනේ. ගොට්ටෙන් කන්නේ කොහොමද?
එක තැනක තව සිද්ධියක් තියෙනවා. එය මහාකච්චාන මහරහතන් වහන්සේ වාසය කරපු වනාන්තරයේ කිට්ටුව සිදුවුණු සිද්ධියක්. දවසක් පෙරේතයෙක් රජකෙනෙකුගෙන් වස්ත්‍ර නෑ කියලා වස්ත්‍ර ඉල්ලනවා. ඉතින් මේ රජතුමා වස්ත්‍ර අටක් දෙන්න හදනවා. එතකොට මේ පෙරේතයා කියනවා, “අනේ, මට දෙන්න එපා! මට මේක ගන්න බෑ. මට වස්ත්‍ර අඳින්න නම් මේ වස්ත්‍ර සංඝයාට පූජා කරලා මට ඒ පින දෙන්න. මේ ළඟ මහානුභාව සම්පන්න භික්ෂූන් වහන්සේනමක් වැඩඉන්නවා. ඔය වස්ත්‍ර උන්වහන්සේට පූජාකරලා මට පින් දෙන්න.” ඒ විදිහට කළාට පස්සේ ඒ ප්‍රේතයා සුවපත් භාවයට පත්වෙනවා.
අපි කියමු, ඔන්න ප්‍රේතයෙකුට කන්නත් නෑ, බොන්නත් නෑ, ඇඳුනුත් නෑ. අපි කන්න බොන්න පුළුවන් කියලා හිතාගෙන කෑම බීම තියනවා කියමු. නමුත් ඒ විදිහට ඇඳුම් දෙන්නේ කොහොමද? ඇඳුම් දෙන්න බෑනේ. එහෙම නම් අනිවාර්යයෙන් ම ඇඳුම සංඝයාට පූජා කරලනේ ඒ පින අනුමෝදන් කරන්න තියෙන්නේ.
එතකොට අපට පැහැදිලිව පේනවනේ, පෙරේත ගොටුවලින් ඒක කරන්න බෑ. මං හිතන්නේ පෙරේත ගොටු ක්‍රමයේ දී වෙන්නේ මෙහෙමයි. එතැන දී මතුරනවානේ. මතුරනකොට විවිධ තරාතිරමේ භූතයෝ, පෙරේතයෝ, නොයෙක් ආකාරයේ අමනුස්සයෝ ඉන්නවානේ මේවායින් යැපෙන. ඒක ඒගොල්ලන්ට කැපකරනවානේ. කැපකළාට පස්සේ ඒගොල්ලෝ ගිහිල්ලා ඒක උරාගන්නවා. නීච භූත කොටස් තමයි ඒක කරන්නේ. මම නම් හිතන්නේ එතැන තියෙන්නේ එහෙම එකක් කියලයි.
පෙරේතයන්ගේ ශරීරයට නිශ්චිත හැඩයක් නෑ…
ඒ වගේ තව එක සිද්ධියක් ගැන මට කෙනෙක් කිව්වා. ඒගොල්ලන්ගේ මල්ලි මැරෙන්න ඉස්සර වෙලා තාප්පය උඩට අමනුස්සයෙක් ඇවිල්ලා තියෙනවා. ඒ අමනුස්සයා ව මල්ලිට පේනවා. කොස් කොළයක් විතර උස ඇතිලු. තාප්පේ උඩට ඇවිල්ලා කිව්වලු “උඹට තව දවස් හතයි ඉන්න පුළුවන්” කියලා. ඉතින් මෙයා ගෙදරට ගිහිල්ලා කියලා තියෙනවා “අම්මේ, මං දැක්කා කොස් කොළයක් විතර උස අමනුස්සයෙක්… එයා කිව්වා මට දවස් හතයි ඉන්න පුළුවන් කියලා.” ගෙදර ඔක්කොම විහිළු කරලා “ඔයාට පිස්සු… මොකක්ද මේ විහිළු කතා කියන්නේ?” කියලා. නමුත් දවස් හතෙන් මැරුණා.
ඊට පස්සේ එයාගේ නංගිට ආයෙමත් ඒක පේනවා. කොස් කොළය තරම් කෙනා ආයෙමත් ඇවිල්ලා නංගිට කියනවා “ආ… ඔයාට දවස් හතයි ඉන්න පුළුවන්” කියලා. අපි හිතන්නේ භූත ලෝකයේ ඉන්න අය අපට වගේ ම අඟපසඟ තියෙනවා කියලානේ. නමුත් එහෙම නෑ. සමහරු කියන විස්තර අනුව සමහර අය තහඩුවලින් හදපු යකඩ කෑලි වගේ, ඉරටු වගේ, නූල් වගේ. මෙහෙම තමයි ගොඩක් පෙරේතයෝ ඉන්නේ. ඒගොල්ලෝ එක එක ක්‍රමයට මිනිස්සුන්ට පෙන්නුම් කරනවා. ඉතින් ඒ නිසා මේක හරි අවාසනාවන්ත ලෝකයක්. අපි අකමැති වෙන්න ඕන නැවතත් මේ වගේ ලෝකයකට යන්න.
මේ විදිහට ප්‍රේත ලෝකයේ ඉපදෙන්නේ සතුන් මරපු අය. බොරු කියපු අය. වෛර කරපු අය. පළිගත්තු අය. සිල්වතුන්ට ගුණවතුන්ට නින්දා කරපු අය. ආර්ය උපවාද කළොත් නම් ඉතින් නිරයේ ගිහින් තමයි නවතින්නේ. මං හිතන්නේ ගොඩක් අය එහෙම නිරයේ ගිහිල්ලත් පෙරේත ලෝකයට එනවා ඇති. සමහරු නිරයේ ගිහිල්ලා නිරයේ විඳවලා ඉතුරු ටික විඳවන්න පෙරේත ලෝකයට එනවා. සමහරු පොඞ්ඩක් පින තිබ්බොත් පෙරේත ලෝකයට ඇවිල්ලා ඉඳලා ආයෙමත් නිරයේ යනවා. එහෙමයි ගොඩක් විට වෙන්නේ.
බණ හා පිරිත් සමිබන්ධ මිථ්‍යා විශ්වාස…
මම හිතන්නේ මෙහෙම එකක්. ඇත්ත වශයෙන් ම මළ ගෙදරක දී බණ කියන්නේ මැරුණු කෙනාට නෙවෙයි. බණ කියන්නේ ගෙදර පණපිටින් ඉන්න අයට. බොහෝ අය හිතන් ඉන්නේ බණ කියන්නෙත් මැරුණු කෙනාට කියලනේ. අනික මං හිතන්නේ නෑ, පණපිටින් ඉන්දැද්දී අහපු නැති බණ මැරුණට පස්සේ අහයි කියලා. ඉතින් ඒ නිසා ඒ බණ කියන්නේ ජීවත් වෙලා ඉන්න අයට. ‘මෙයා මැරුණා… මාස තුනක් ගියා… මෙහෙම තමයි ජීවිතේ ස්වභාවය… ඒ නිසා මේ පින් කර ගන්න’ කියන කාරණාව කියන්නනේ බණ කියන්නේ. ඊට පස්සේ සංඝයා උදෙසා දානෙ පූජා කරනවා. සංඝයා උදෙසා දානෙ පූජා කරලා මැරුණු කෙනාට පින් දෙනවා.
බොහෝ විට ගෙදරක පිරිතක් කියන්නේ ගෙදරට ආශීර්වාද පිණිසනේ. ඒ වුණාට ගොඩක් අය පිරිත් කීමේ දී එක එක දෘෂ්ටි හදාගෙන තියෙනවා. ‘ගෙදර පිරිත් කියන්න හොඳ නෑ… භූතයෝ ඇවිස්සෙනවා… කරණීයමෙත්ත සූත්‍රය කියන්න හොඳ නෑ, ඒක අහලා පෙරේතයෝ ගෙට රිංගනවා… රතන සූත්‍රය කියන්න හොඳ නෑ…’ කියලා. මේ ඔක්කොම බොරු. ඒ ඔක්කොම බුද්ධ දේශනාවලට කරන අපහාස.
ඉතින් ඒ නිසා ඒකේ තියෙන්නේ එහෙම එකක් නොවෙයි. එකේ තියෙන්නේ ආශීර්වාදයක්. අනික පිරිතේ ආශීර්වාදය තියෙන්නේ ගණ පිහිටුවීම මත නෙවෙයි, සත්‍යය මත. ඒකේ තියෙන්නේ සත්‍යයනේ. අපි හැම පිරිතක් ම ඉවර කරන්නේ ‘මේකේ ගණ පිහිටීමේ අනුහසින් සුවපත් වේවා..!’ කියලා නෙවෙයිනේ. අපි පිරිත අවසන් කරන්නේ “(ඒතේන සච්චවජ්ජේන සොත්ථි තේ හෝතු සබ්බදා) මේ සත්‍යය වචනයෙන් ඔබ සුවපත් වේවා..! මේ සත්‍යය වචනයෙන් ඔබ නිදුක් නිරෝගි වේවා..!” කියලනේ. ඒකෙ තියෙන්නේ සත්‍යක්‍රියාවක්. ඒකට ගණත් එක්ක කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ. එහෙම කිව්වොත් ඒක බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මයට කරන අභූත චෝදනාවක්. ඒ ධර්මය විකෘති කිරීමක්.
අන්තරාභවය ධර්මානුකූල කතාවක් ද…?
අන්තරාභවයක් ගැන කතාවක් බුද්ධ දේශනාවේ නෑ. සත්‍යය වශයෙන් ම මෙහෙන් චුතවෙන කොට ඊ ළඟ උප්පත්තිය සිද්ධවෙනවා. එහෙම නැතුව එතැන සිද්ධ වෙන්නේ අන්තරාභවයේ කතාවක් නෙවෙයි. අන්තරාභව කතාව සත්‍යයක් නෙවෙයි, ඒක සංකල්පයක්. ඒක මහායාන මතයක්. ඒකේ සත්‍යයක් තියෙනවා කියලා හිතන්න බෑ.
කර්මය විපාක දීමේ ස්වභාවයේ දී තමන්ට වුවමනා විදිහට අවසන් තේරීමක් නෑ. මේක තියෙන්නේ ‘කම්මස්සකෝම්හි කම්මදායාදෝ කම්මයෝනි කම්මබන්ධු කම්මපටිසරණෝ යං කම්මං කරිස්සාමි කල්‍යාණං වා පාපකං වා තස්ස දායාදෝ භවිස්සාමී’ති කියලනේ. එහෙම පුළුවන් වුණා නම් ඔන්න මව්කුසකට යනවා. ඒක පරීක්ෂා කරලා බලනවා. ‘ආ… මේකෙ බෑ’ කියලා වෙන එකකට යනවා. නමුත් එහෙම කරන්න බෑ.
හැබැයි, මෙහෙම එකක් තියෙනවා. අපි ගත්තොත් සමහර කෙනෙක් තමන්ගේ දැනුම පාවිච්චි කරලා ගබ්සාවක් කරන්න පටන් ගන්නවා කියමු. ඔන්න අපි කියමු කෙනෙකුට අසම්මත සම්බන්ධයකින් දරුවෙක් ලැබෙන්න ඇවිල්ලා ඉන්නවා කියලා. එතකොට එයා මේක නැතිකරන්න කියලා කියනවා කියමු. එක්කෝ එයා “හා… මං කරන්නම්…” කියලා නැතිකරනවා කියමු. එතකොට දැන් එයා රැස්කරපු කර්මයක්. ඒ කියන්නේ බබා මව්කුසට ආවා. ඒත් කර්මානුරූපවනේ ආවේ. එතකොට මෙයා කර්මයකින් ඒක නැති කළා. මිනිස් ලෝකයට එන්න තිබුණු අවස්ථාව අහිමි කළානේ. ඉතින් එයා මැරිලා ගිහිල්ලා ආයෙමත් කර්මානුරූපව මව්කුසකට යන්න හදනකොට සමහර විට එයා මව්කුසකට නොයා භූත ආත්මයකට යන්න පුළුවන්. එතකොට එයා භූත ආත්මයකට ගිහින් මේ මනුස්සයා කෙරෙහි ‘මෙයා තමයි මට මනුස්ස ලෝකයේ ඉන්න දුන්නේ නැත්තේ… මෙයා තමයි මාව මැරුවේ…’ කියලා වෛර බැඳගන්න පුළුවන්.
එතකොට එයා මනුස්ස ලෝකයට ගිහිල්ලා මව්කුසක ඉපදුණොත් අර භූතයා රිංගලා කළලය මරනවා. එතකොට ඒකට විසඳුමක් නෑ. ඒ කියන්නේ ඒක පිරිත් කියලා, භාරවෙලා බේරන්න බෑ. මොකද, තමන් විසින් හදාපු කර්මය තමන් ම විඳවන්න ඕන. සමහර අම්මලාගේ බඩට බබා එනවා. සුමානයයි හොඳට ඉන්නේ. නිකම් ම, ඒ කියන්නේ උපක්‍රමයකින් තොරව ම බබා ගබ්සා වෙලා යනවා. සමහර විට ඒක කරන්නේ භූතයෙක්. මොකද, ඒ භූතයාට ඒක කරන්න කර්මානුරූපව හැකියාවක් තියෙනවා.
නමුත් ඊට පස්සේ ඒ භූතයාට ඒ පව අයිති වෙනවා. මේක බේරුමක් නෑ. චතුරාර්ය සත්‍යය ධර්මය අවබෝධ කරන තුරු මනුස්සයාට වෙන කිසිම විකල්පයක් නෑ. සසරේ භයානකකම තමයි මේ තියෙන්නේ. ඉතින් අපි මේක තේරුම් ගන්න මහන්සි වෙන්න ඕන. ඇත්ත වශයෙන්ම මම කිව්වේ ඒකයි අන්තරාභවය තියෙනවා ද නැද්ද කියන එක නෙවෙයි අපට මේකෙ දී වැදගත් වෙන්නේ. අපි අකුසල ක්‍රියාව කරන්න හොඳ නෑ. මොකද, ඒකේ විපාකත් ඒ විදිහට ම අනතුරුදායක නිසා. මේකයි අපට මේකේ ගන්න තියෙන පණිවිඩය.
සිල්වතුන්ට ගැරහීමේ විපාක භයානකයි…
තව එක ප්‍රේත කතාවක් තියෙනවා. ඒක හරි පුදුමයි. එක කාන්තාවක් පෙරේතියක් වෙලා ඉපදෙනවා. ඇය ඌරු කටක් තියෙන අසූචි කන කාන්තාවක්. ඉතින් රහතන් වහන්සේනමක් අහනවා “මේ මොකද?” කියලා. “අනේ මම පන්සලක හිටපු ප්‍රධාන දායිකාව…” “ඉතින් මොකද මේ වුණේ?” කියලා අහනවා. “හාමුදුරුවෝ මට සිල්වත් භික්ෂූන් වහන්සේලා එළවන්න මෙහෙම බැණපන්… මෙහෙම කරපන්… කියලා කිව්වා. මම ඒවා කළා” කිව්වා.
අදත් ඒ විදිහට සමහර ගිහි උදවිය හාමුදුරුවරුන්ගේ කීමට තවත් හාමුදුරුවරුන්ට අපහාස කරනවානේ. මේ තියෙන්නේ එහෙම අයට වෙන දේ පිළිබඳ විස්තරය තමයි. ඉතින් ඒ ස්වාමීන් වහන්සේ ගිහිල්ලා වැසිකිළි වළේ උපදිනවා. අර කාන්තාව ගිහිල්ලා හාමුදුරුවන්ගේ කර උඩ උපදිනවා. මිනිස්සුන්ගේ අසූචි මේ පෙරේති කනවා. ඒ පෙරේතිගේ අසූචි පෙරේත වෙලා උපන්න හාමුදුරුවෝ කනවා. මේක ප්‍රේත වස්තුවේ තියෙන කතාවක්. එතකොට අපට මේකෙන් පේනවා, එහෙම නම් මේකෙන් මහණ වුණා කියලා බේරෙන්නත් බෑ. ගිහි වුණා කියලා බේරෙන්නත් බෑ. හේතුව තමයි මේක ක්‍රියාවක්. ක්‍රියාවෙන් තමයි මේක නිර්මාණය වෙන්නේ.
පූජ්‍ය කිරිබත්ගොඩ ඤාණානන්ද ස්වාමීන් වහන්සේ
The post ලොවට උතුම් පින්කෙත නිසා සැපවත් වූ ජීවිත… appeared first on MAHAMEGHA.